داستان کوتاه روز پروانه از آلیس مونرو - مجله سرگرمی

مونرو به مدت دو سال در دانشگاه اونتاریو غربی درس خواند، سپس به کلمبیا نقل مکان کرد و به مدت بیست سال در ونکوور و ویکتوریا به سر برد. در طی این سال ها او کتاب فروشی را اداره می کرد و داستان های کوتاه می نوشت. در سال 1976 دوباره به اونتاریو جنوبی، جایی که هم اکنون زندگی می نماید، بازگشت. ویژگی عمدهٔ ادبیات داستانی مونرو و قابلیت اش در خلق شخصیت های شاخص و دلسوز و رقیق القلب و به تصویر کشیدن شرایط های مهیج در قالب داستان کوتاه است. او روابط انسان ها را با دیدی نقادانه آنالیز می نماید و شخصیت هایش اغلب دختران و زنان جوان هستند و شخصیت هایی که به وضوح از تفاوت های اقتصادی و اجتماعی آگاهند، اما تنش و فشارهایشان پای انتخاب ارزش های اخلاقی را به میان می کشد. اغلب ماجرای داستان های او بر کشمکش درونی میان شیوه هایی که شخصیت ها می خواهند رفتار نمایند و روشی که دیگران از آن ها انتظار دارند، متمرکز است. در بحث فردیت و جامعه مونرو می گوید: در شهرهای کوچک، اصلا زندگی خصوصی ندارید، شما نقشی را بر عهده دارید، نقشی که دیگران برایتان ساخته اند. در چنین اوضاع و احوالی رویارویی نیازها، تقاضاها، پای بندی ها غذای مشترک جان های حساس اند. اغلب چرخش حوادث زندگی این آدم ها که در لحظه یی ناگهانی درک عمیقی را به آن ها اعطا می نماید، موجب شگفتی شان می گردد.

برترین آثار مونرو عبارتند از: پایکوبی اشباح شاد ، دختر متکدی ، فکر می کنی کی هستی؟، پیشرفت عشق و دوست دوران جوانی من .

روز پروانه یکی از داستان های اولیه مونرو است. این داستان در سال 1956 در مجله یی ادبی با نام خداحافظ مایرا به چاپ رسید.

ترجمهٔ جمشید کارآگاهی

روز پروانه

یادم نمی آید مایرا سایلا چه وقت به شهر آمد، هرچند او بایست دو یا سه سال در مدرسه توی کلاس ما بوده باشد. او را در سال آخر دارم به یاد می آورم، وقتی برادر کوچکش جیمی سایلا کلاس اول بود. جیمی سایلا عادت نداشت خودش تنهایی به دستشویی برود و دم در کلاس ششم می آمد و سراغ مایرا را می گرفت و او جیمی را به طبقه پایین می برد. اغلب اوقات سر موقع به مایرا نمی رسید و لکه تیره عظیمی بر شلوار نخی دکمه دار کوتاهش پدیدار می شد. بعد از آن مایرا مجبور می شد از معلم بخواهد: اجازه خانم، می توانم برادرم را ببرم خانه، خودش را خیس نموده.

این آن چیزی بود که مایرا اولین بار بر زبان آورد و همه ردیف اول شنیدند-اگرچه صدای مایرا کم ترین ابعاد و زوایا را داشت-و هر هر خنده خفه یی به گوش رسید که بقیه کلاس را متوجه ماجرا کرد. معلم مان، دختر خشک و بی روح و ملایمی که عینک دورطلایی نازک به چشم می زد و به وقت دلسوزی شدید قیافه اش در حالاتی شبیه زرافه بود، بر روی تکه کاغذی چیزی نوشت و به مایرا نشان داد. و مایرا با شک و تردید از بر خواند: اجازه خانم معلم، برای برادرم اتفاقی افتاده.

همه می دانستند جیمی سایلا خجالتی است و در زنگ های سرگرمی اگر در کلاس نگاهش نمی داشتند، که اغلب به خاطر آن چه نمی بایست در مدرسه انجام بدهد، نگاهش می داشتند. جرأت نمی کرد به حیاط مدرسه برود، جایی که پسرکوچولوهای دیگر و بعضی عظیم ترها، منتظر بودند تا دنبالش نمایند و مقابل حصار پشتی گیرش بیاندازند و با شاخه درخت او را بزنند. ناچار بود کنار مایرا بماند. اما مدرسه ما دو قسمت بود، قسمت پسرها و قسمت دخترها و گمان می رفت اگر به قسمتی که بدان تعلق نداشتید زیاد می رفتید احتمال شلاق خوردن بسیار بود. جیمی نمی توانست به قسمت دختران برود و مایرا به قسمت پسران. و هیچ کس اجازه نداشت توی کلاس بماند مگر این که باران یا برف ببارد. به همین دلیل مایرا و جیمی زنگ سرگرمی شان را ایستاده در ایوان کوچک پشتی بین قسمت دختران و پسران می گذراندند. شاید بازی بیس بال، طناب بازی، گرگم به هوا و ساختن خانه هایی از برگ درختان در پاییز و قلعه هایی از برف در زمستان را تماشا می کردند، شاید هم اصلا تماشا نمی کردند. هر وقت دست بر قضا نگاهتان به آن ها می افتاد سرهاشان کمی خمیده و اندام های نحیف شان قوز نموده بود، کاملا آرام. صورت شان دراز، صاف و بیضی شکل بود، محزون و محتاط-موهای براق، چرب و سیاه. موهای پسرک بلند و در خانه کوتاه شده بود و مایرا موهایش را در رشته های درشتی بافته بالای سرش جمع نموده بود طوری که، از فاصله دور، چنین می نمود انگار دستاری بسیار عظیم به سرش بسته است. پلک هایش بر روی چشمان سیاه اش هیج وقت کاملا بالا نبودند، ظاهری ملال آور داشتند. ولی بیش از این بود. آن ها شبیه بچه های تابلوهای نقاشی قرون وسطی بودند، مانند پیکرهای تراشیده از چوب، برای عبادت و جادو، با صورت های صاف و سالخورده، و بردبارانه، به نحو اسرارآمیزی کم حرف.

بیشتر معلم های مدرسه مان مدت زیادی تدریس نموده بودند و در زنگ های سرگرمی همه به اتاق معلم ها می رفتند و مزاحم ما نمی شدند. اما معلم خودمان، زن جوان با عینک قاب طلایی ظریف، ما را از پنجره تماشا می کرد و گاهی اوقات، چست و چالاک و ناراحت بیرون می آمد تا دعوای بین دخترهای کوچک را متوقف کند یا بازی بی وقفه یی را میان عظیمترها شروع کند، که درهم چپیده بودند و گل یا پوچ بازی می کردند. روزی بیرون آمد و صدا کرد: دخترهای کلاس ششم، می خواهم باهاتان حرف بزنم! به نحو صادقانه و مجاب نماینده یی لبخند زد و با پریشان حالی هولناکی حاشیه طلای ناب دور دندان هایش را نشان داد. گفت: دختری توی کلاس ششم است به نام مایرا سایلا. توی کلاس شماست، مگرنه؟

غرغری کردیم. اما گلادیس هیلی با غان و غون گفت: بله، دوشیزه دارلینگ!خوب، چرا باهاتان بازی نمی نماید؟ هر روز می بینم اش توی ایوان پشتی ایستاده، هیچ وقت بازی نمی نماید. فکر می کنید خوشش می آید آنجا بایستد. گمان می کنید خوشتان بیاید، اگر شما را هم آن جا تنها بگذارند؟

کسی پاسخ نداد، رودرروی دوشیزه دارلینگ ایستادیم، همه مؤدب، آرام و حوصله مان از سوال دور از واقعیت اش سر رفته بود. بعد گلادیس گفت: مایرا نمی تواند با ما بیاید بیرون، دوشیزه دارلینگ. باید مراقب برادر کوچکش باشد!

دوشیزه دارلینگ با تردید گفت: آه. پس باید سعی کنید با او مهربان تر باشید. این جور فکر نمی کنید؟ می دانم این کار را می کنید. و سپس لب اش را از روی دندان های عظیم اش عقب می کشید با شور و شوق هوار زد: مهم نیست باران می بارد یا هوا سرد است. تمام شعر را تا به آخر خواند و آن را با چرخش تماشایی دامن پیچازی شاهانه اش با خاتمه برد. آقای هیلی مغازه منسوجات و پوشاک زنانه را اداره می کرد و ریاست دخترش در کلاس تا میزان یی به خاطر دامن های پیچازی قرمز رنگ پرزرق و برق و بلوزهای ارگاندی و کت های مخملی با دکمه های برنجی و همین طور برای سینه های زودرس و شخصیت قوی اش بود. حالا همه شروع کردند به درآوردن ادای دوشیزه دارلینگ.

پیش از این ما زیاد توجهی به ماریا نمی کردیم، اما حالا بازی پا گرفته بود و با این جمله شروع شد: بیایید با مایرا مهربان باشیم! پس از آن در گروه های رسمی سه یا چهار نفره به سمت او رفتیم و با اشاره یی باهم می گفتیم: س س لام مایرا، سلام ما-ا-یرا! و این طوری ادامه می دادیم: سرت را با چه می شویی؟ مایرا؟ چقدر قشنگ و براق است، مایرا.اوه سرش را با روغن ماهی می شورد، مگرنه، مایرا سرش را با روغن ماهی می شورد، بوش را نمی شنوی؟

و راست اش را بخواهید، مایرا بو می داد، اما این بوی گند شیرین مثل میوه فاسد بود.

کار سایلاها این بود، صاحب مغازه میوه فروشی کوچکی بودند. تمام روز پدرش با پیراهنی که روی شکم برآمده اش باز بود و دسته های سیاه موی دور تا دور ناف اش پیدا بود، کنار پنجره روی چهارپایه یی می نشست سیر می جوید. ولی اگر داخل مغازه می شدید خانم سایلا در خدمتتان بود، از میان پرده های چیت شل وولی که سر تا سر پشت دکان آویزان بود بی سر و صدا سر و کله اش پیدا می شد. موهاش با جعدهای سیاه پرچین و شکن بود با لبان به هم فشرده لبخند می زد، و تا جایی که امکان داشت آن را کش می داد، با لحنی خودمانی قیمت را به شما می گفت، و به مبارزه می طلبیدتان، وقتی هماوردش نمی شدید، با تمسخری آشکار در چشمانش پاکت میوه را به دست تان می داد.

یک روز صبح زمستان خیلی زود داشتم از تپه مدرسه بالا می رفتم، یکی از همسایه ها من را به شهر رسانده بود. حدود نیم مایل خارج از شهر، در مزرعه یی، زندگی می کردم، و نمی بایست اصلا در شهر به مدرسه می رفتم، اما مدرسه حومه شهر در همان اطراف نیم دوجین دانش آموز و معلمی داشت که بعد از یائسگی اش کمی خل وضع بود. ولی مادرم، که زنی بلندپرواز بود، به امنای شهر قبولانده بود تا من را بپذیرند و پدرم شهریه اضافی را بپردازد و من به مدرسه شهر رفتم. تنها کسی بودم در کلاس که ظرف ناهار حمل می کردم و در رختکن خردلی رنگ، خالی، ساندویچ خمیر بادام زمینی می خوردم، تنها کسی بودم که در بهار مجبور بودم چکمه های لاستیکی به پا کنم، وقتی جاده ها پر از گل و شل بود. به همین دلیل، کمی احساس خطر می کردم، ولی نمی توانستم بگویم دقیقا چه خطری.

بالای تپه در جلوام مایرا و جیمی را دیدم، آن ها همواره خیلی زود به مدرسه می آمدند-گاهی آن قدر زود که مجبور بودند خارج از مدرسه منتظر بمانند تا دربان در را باز کند. داشتند به آهستگی قدم برمی داشتند و هرازچندگاهی مایرا نیم نگاهی به پشت سر می انداخت. من اغلب همان طوری سلانه سلانه گام برداشته بودم، وقتی می خواستم با دختر مهم و بانفوذی که پشت سرم بود راه بروم، و کاملا جرأت نمی کردم بایستم و منتظر بمانم. حالا این فکر به فکرم خطور کرد که شاید مایرا دارد همین کار را با من می نماید.

نمی دانستم چه کار کنم. نمی توانستم بگذارم کسی ببیند دارم با او راه می روم و حتی نمی خواستم-اما، از طرف دیگر، تملق و چاپلوسی آن برگشتن های متواضعانه و امیدبخش از نظرم دور نمانده بود. نقشی داشت برایم شکل می گرفت که نمی توانستم آن را ایفا نکنم. هجوم خیرخواهی آگاهانه بسیار لذت بخشی را احساس کردم، قبل از آنکه بیاندیشم چکار دارم می کنم صدا زدم: مایرا! هی مایرا وایستا، کمی کراکرجک دارم! به محض این که توقف کرد قدم هایم را تند کردم. مایرا منتظر ماند، اما به من نگاه نکرد، با حالتی خشک و انزواطلب همان طوری که همواره با ما برخورد می کرد منتظر ماند. شاید فکر می کرد دارم سر به سرش می گذارم، شاید انتظار داشت از کنارش به سرعت بگذرم و قوطی خالی کراکرجک را به صورتش پرت کنم. جعبه را باز کردم و جلوی او گرفتم. کمی برداشت. جیمی پشت بالاپوش مایرا سرش را دزدید و وقتی جعبه را تعارف اش کردم برنداشت.

به طرزی اطمینان بخش گفتم: خجالتی است. خیلی از بچه های کوچک این جوری خجالتی اند. احتمالا این عادت از سرش می افتد.

مایرا گفت: آره.

گفتم: یک برادر چهار ساله دارم. خیلی خجالتی است. که اصلا نبود. گفتم: یک کم دیگر بردار. قبلا عادت داشتم تمام مدت کراکرجک بخورم ولی حالا دیگرنه. فکر می کنم برای پوست خوب نیست.

سکوت برقرار شد.

مایرا با صدای ضعیفی گفت: از هنر خوش ات می آید؟

-نه از علوم اجتماعی و املا و بهداشت خوشم می آید.

من از هنر و حساب خوشم می آید. مایرا سریع تر از هرکس در کلاس در فکر اش جمع و ضرب می کرد.

گفتم: کاش من هم به خوبی تو بودم. در حساب و احساس بلندنظری کردم.

مایرا گفت ولی املام خوب نیست و خیلی غلط می نویسم، ممکن است رد بشوم از این موضوع ناراحت به نظر نمی رسید، اما از بیان آن خرسند بود. مدام رویش را از من برمی گرداند و به تودهٔ برف کثیف امتداد خیابان ویکتوریا زل می زد و هم چنان که صحبت می کرد صدایی از خودش صادر می کرد انگار دارد با زبان لبانش را خیس می نماید گفتم: رد نمی شوی. حسابت خیلی خوب است. وقتی عظیم شدی می خواهی چه کاره بشوی؟

گیج و حیران می نمود. گفت: به مادرم یاری می کنم و توی دکان کار می کنم.

گفتم: خوب من می خواهم مهماندار هواپیما بشوم. ولی به کسی نگو. به چند نفر بیشتر نگفته ام.

مایرا گفت: نه نمی گویم. اسیتو کانیون را توی روزنامه خواندی؟

آره. فکر این که مایرا، هم، غیر از کارش در مدرسه، صفحات فکاهی روزنامه را می خواند یا اصلا کار دیگری می نماید، عجیب بود. ریب کربی را می خوانی؟آنی یتیم را می خوانی؟بتسی و پسرها را می خوانی؟

گفتم: کراکر جکت ات تمام شده. بیا. یک مشت بردار.

مایرا داخل جعبه را نگاه کرد. گفت: توش یک جایزه است. آن را درآورد. سنجاق سینه بود، پراوانه کوچک جلبی، به رنگ طلایی با خرده شیشه رنگی چسبیده روی آن تا مانند جواهرات به نظر بیاید. درحالی که لبخند خفیفی بر لب داشت، آن را در دست قهوه یی اش نگاه داشت.

گفتم: خوشت می آید؟

مایرا گفت: با سنگ آبی دوست دارم. سنگ های آبی یاقوت کبوداند.

-می دانم. زاد سنگ من یاقوت کبوده. مال تو چیه؟

-نمی دانم.

-روز تولدت کی است؟

-جولای

-پس مال تو یاقوت است.

مایرا گفت: از یاقوت کبود بیشتر خوشم می آید. مال تو را دوست دارم. سنجاق سینه را به من داد.

گفتم: نگه اش دار. مال کسی است که پیدا نموده.

مایرا هم چنان دست اش را دراز نموده بود، انگار منظورم را نمی فهمید.

گفتم: اقتصادی کسی است که پیداش نموده.

مایرا هراسان و موقعر گفت: کراکرجک مال تو بود. تو خریدی.

-خوب تو پیداش کردی.

مایرا گفت: باشه…

گفتم: برش دار. بیا می دهم به تو. سنجاق سینه را گرفتم و دوباره در دست اش گذاشتم.

هر دو متعجب بودیم. یکدیگر را نگاه کردیم، سرخ شدم اما مایرا نشد. به محض این که انگشتانمان تماس پیدا کرد. عهد و میثاقی را احساس کردم، سراسیمه بودم، اما ایرادی ندارد. فکر کردم، روزهای دیگر می توانم زود بیایم و با تو قدم بزنم. می توانم زنگ سرگرمی بروم و با او حرف بزنم. چرا نه؟ چرا نه؟

مایرا سنجاق سینه را در جیب اش گذاشت. گفت: می توانم بزنم روی پیراهن نوام. آبی رنگ است.

می دانستم این طور می گردد. مایرا پیراهن های نواش را برای مدرسه می پوشید. حتی توی چله زمستان در میان آن همه دامن های پیچازی پشمی و توینک های سرژ او در پارچه براق آسمانی، کرب فیروزه یی تیره، پیراهنی که برای زنی بالغ دوخته شده، نیم حلقه عظیمی بر دور گردنش سنگینی می کرد و بر سینه نحیف مایرا چین خورده بود می درخشید.

و از اینکه سنجاق سینه را نزده خرسند بودم. اگر کسی از او می پرسید از کجا آورده یی و او می گفت، چه کار می کردم؟

روز بعد از این قضیه بود، یا هفته بعد از آن، که مایرا به مدرسه نیامد. اغلب او را برای یاری در خانه نگاه می داشتند. ولی این دفعه برنگشت. به مدت یک هفته، و بعد دو هفته. میزش خالی بود. سپس در روز خانه تکانی مدرسه کتاب های مایرا را از میزش درآوردند و در تاقچه ای توی گنجه دیواری گذاشتند. دوشیزه دارلینگ گفت: وقتی برگردد براش یک جایگاه دست و پا می کنیم. وقتی حضور و غیاب می کرد و دیگر نام مایرا را نمی خواند.

جیمی سایلا هم به مدرسه نیامد، چون کسی را نداشت تا او را به دستشویی ببرد. در چهارمین یا پنجمین هفته یی که مایرا غایب بود، گلادیس هیلی به مدرسه آمد و گفت: می دانید چه شده-مایرا سایلا مریض توی بیمارستان است. راست بود. گلادیس هیلی عمه ایی داشت که پرستار بود. گلادیس وسط ساعت املا دست اش را بلند کرد و دوشیزه دارلینگ را در جریان گذاشت. گلادیس گفت: فکر کردم شاید بخواهید بدانید. دوشیزه دارلینگ گفت: اوه بله. می دانم.

به گلادیس گفتم: چه اش شده است؟

و گلادیس گفت: آکمیا 1 یک همانند چیزی. خونش را عوض نموده اند. به دوشیزه دارلینگ شرح داد: عمه ام پرستار است.

به این ترتیب دوشیزه دارلینگ تمام کلاس را مجبور کرد تا به مایرا نامه یی بنویسند، که در آن نامه همه نوشتند: مایرای عزیز، همه برایت نامه می نویسیم. امیدوارم به زودی خوب بشوی و به مدرسه بازگردی، قربانت… و دوشیزه دارلینگ گفت: یک فکری دارم. کی می خواهد بیستم مارس برای تماشا مایرا به بیمارستان برود، برای جشن تولد؟

گفتم: جشن تولدش تو ماه جولای است.

دوشیزهٔ دارلینگ گفت: می دانم. بیستم جولای است. چون مریض است، به همین دلیل سال جاری می تواند بیستم مارس جشن بگیرد.

-ولی تولدش تو ماه جولای است.

دوشیزه دارلینگ، با هشداری گوشخراش گفت: چون مریض است. آشپز بیمارستان کیک می پزد و شما هم می توانید هدیه کوچکی بدهید، حدود بیست و پنج سنت. باید بین ساعت دو تا چهار باشد، چون ساعت دیدار است. همه مان نمی توانیم برویم، زیاد می شویم. کی خواهد برود و کی می خواهد بماند و اضافه قرائت انجام بدهد؟

همه دستمان را بلند کردیم دوشیزه دارلینگ ورقه های املا را درآورد و پانزده نفر اول را انتخاب کرد، دوازده دختر و سه پسر. بعد پسرها نخواستند بروند. به همین دلیل او سه دختر بعدی را برگزید. و نمی دانم چه وقت بود، اما گمان می کنم احتمالا از آن لحظه بود که جشن تولد مایرا سایلا باب روز شد.

شاید به این خاطر بود که گلادیس عمه یی داشت که پرستار بود، شاید به دلیل شور و هیجان بیماری و بیمارستان بود. یا همین قدر که مایرا کاملا به نحو تحسین انگیزی از مقررات و شرایط زندگی ما رها بود. شروع کردیم به صحبت کردن راجع به او انگار چیزی بود متعلق به ما و جشن تولدش انگیزه یی شد، تا در زنگ های سرگرمی با وقار زنانه یی درباره اش صحبت کنیم و به این نتیجه برسیم که بیست و پنج سنت خیلی کم است. در یک بعدازظهر یکشنبه وقتی برف ها داشت آب می شد همه به بیمارستان رفتیم، درحالی که هدیه هامان را به همراه داشتیم و پرستاری ما را به طبقه بالا برد، در صف یک نفره، و در انتهای راهرویی از درهای نیم بسته و صحبت های مبهم و نامشخص عبور کردیم. پرستار و دوشیزه دارلینگ مدام می گفتند: ش-ش-شش درهرحال پاورچین پاورچین راه می رفتیم، نحوه رفتارمان در بیمارستان بی عیب و نقص بود.

در آن بیمارستان کوچک بیرون شهر بخش بچه ها نبود، در واقع مایرا هم کوچک نبود، او را با دو پیرزن ملال آور بستری نموده بودند. وقتی داخل اتاق شدیم پرستاری داشت دورشان پاروان می گذاشت.

مایرا توی تخت صاف نشسته بود، در لباس حجیم و سفت و سخت بیمارستان.

موهایش پایین ریخته، طره های بلند بر روی شانه هاش و پایین بر روتختی افتاده بود، اما صورتش همان شکل بود، همواره همان شکل.

دوشیزه دارلینگ گفت: درباره جشن به او گفته اند، برای همین این عمل غیرمنتظره ناراحت اش نکرد، اما به نظر می آمد باورش نشده، یا نفهمیده چه خبر است. تماشامان کرد آن طوری که عادت داشت وقتی در حیاط مدرسه بازی می کردیم تماشا کند.

دوشیزه دارلینگ گفت: خوب، ما آمدیم! ما آمدیم!

و ما گفتیم: تولدت مبارک، مایرا! سلام، مایرا، تولدت مبارک!

مایرا گفت: تولدم تو ماه جولای است. صدایش آرام تر از همواره بود، سرگشته، بی احساس.

دوشیزه دارلینگ گفت: چه وقت است. واقعا. وانمود کن حالا است! چند سالت است. مایرا؟

مایرا گفت: یازده سال توی جولای.

سپس همه بالاپوش هامان را درآوردیم و در لباس مهمانی ظاهر شدیم، و کادوهامان را، در لفاف گل بته دار رنگ باخته روی تخت مایرا گذاشتیم. بعضی از مادرانمان گره های تودرتوی عظیمی از روبان ساتن عالی زده بودند، بعضی از آن ها حتی هدیه ها را با دسته های گل های کوچک رز و گل برفی مصنوعی بسته بندی نموده بودند. گفتیم: بگیر مایرا! بگیر مایرا! تولدت مبارک مایرا به ما نگاه نمی کرد، بلکه روبان ها را تماشا می کرد، صورتی و آبی و خال خال نقره یی، و دسته های گل های بسیار ریز، خرسندش کردند، همان طوری که سنجاق سینه نموده بود. حالت معصومی بر چهره اش نشست، لبخندی خاص، مختصر.

دوشیزه دارلینگ گفت، بازشان کن مایرا! مال تواند!

مایرا هدیه های را دور خودش جمع کرد، با آن لبخند و درکی احتیاطآمیز و غروری نامنتظر، به آن دست کشید. گفت: شنبه دارم می رم لندن 3 به بیمارستان سنت جوزف.

یکی از بچه ها گفت: مادرم آن جا بود. به تماشاش رفتیم. آن جا همه راهبه اند.

مایرا به آرامی گفت: عمه ام راهبه است.

شروع کرد به بازکردن هدیه ها، با حالتی که حتی گلادیس نمی توانست به آن خوبی بازکند. کاغذهای بسته بندی و روبان ها را برمی گرداند و کتاب ها بازی های فکری را بیرون می کشیدگویی همه جوایزی بودند که برنده شده بود. دوشیزه دارلینگ گفت شاید می بایست تشکر کند، و با هر هدیه یی که باز می نماید نام شخص را بگوید. تا مطمئن گردد می داند هدیه از طرف چه کسی است و به همین دلیل مایرا گفت: ممنونم، ماری لویس ممنونم، کارول و وقتی به هدیه من رسید گفت: ممنونم هلن. همه درباره هدیه شان به او شرح دادند و بساط گفت وگو و جوش و خروش و کمی پایکوبی برپا شد، که مایرا نظاره گر بود، اگرچه شاد و سرحال نبود. کیکی را آوردند که بر آن نوشته بود تولدت مبارک مایرا. صورتی روی سفید و یازده عدد شمع. دوشیزه دارلینگ شمع ها را روشن کرد و همه باهم آواز تولدت مبارک را خواندیم؛ و فریاد زدیم: آرزو کن! مایرا، آرزو کن… و مایرا آن ها را فوت کرد.

پس از آن همگی کیک و بستنی توت فرنگی خوردیم.

سر ساعت چهار زنگ به صدا عایدی و پرستارها آن چه از کیک به جای مانده و ظرف های کثیف را بیرون بردند و ما بالاپوش هامان را پوشیدیم تا به خانه برویم. همه گفتند: خداحافظ، مایرا و مایرا در بستر نشست و داشت ما را که می رفتیم تماشا می کرد، پشت اش بدون تکیه بر بالشی، صاف و راست، و دست هایش روی هدیه ها قرار داشت. اما دم در صدایش را شنیدم، صدا کرد: هلن! فقط چند نفر دیگر شنیدند، دوشیزه دارلینگ، جلوتر بیرون رفته برود. به سمت تختخواب برگشتم.

مایرا گفت: خیلی چیزها دارم. چیزی بردار.

گفتم: چه؟ برای تولدت است. روز تولد خیلی چیزها می گیری.

مایرا گفت: خوب چیزی بردار. جعبه یی از چرم مصنوعی که در آن آیینه، شانه و سوهان ناخن و ماتیک و دستاقتصادی کوچک با حاشیه دوزی از نخ طلایی بود را برداشت. قبلا توجهم را جلب نموده بود. گفت: برش دار.

-آن را نمی خواهی؟

(به تصویر صفحه مراجعه گردد) تو برش دار. جعبه را در دست ام گذاشت. و بار دیگر انگشتانمان تماس حاصل کرد. مایرا گفت: وقتی از لندن برگردم، بعد از مدرسه می توانی بیایی خانه ما بازی کنیم. گفتم: باشد. بیرون پنجره بیمارستان صدای رسای کسی شنیده شد که در خیابان بازی می کرد، شاید با آخرین گلوله های برف سال کسی را دنبال می کرد. این صدا، مایرا، پیروزی و گشاده دستی اش و بیش از همه آینده اش که در آن مکانی برایم یافته بود، را در سایه قرار داد، تیره و تار کرد. تمام هدایای روی تخت، کاغذها و روبان های تا شده، آن بخشش ها، با ته رنگی از گناه به درون این تیرگی فرو رفتند، دیگر اشیاء پاکی نبودند تا لمس شوند، مبادله شوند، بدون هیچ خطری مورد قبول واقع شوند. حالا دیگر نمی خواستم جعبه را بردارم اما نمی توانستم فکرش را بکنم چطوری از زیر این کار در بروم. چه دروغی بگویم، فکر کردم، می بخشم اش، هیچ وقت با آن بازی نمی کنم. می گذارم برادر کوچکم تکه تکه اش کند. پرستار برگشت: درحالی که لیوانی شیرکاکائو در دست داشت.

-چی شده، صدای زنگ را نشنیدی؟

بدین سان رها شدم، دیواره هایی که اکنون پیرامون مایرا بسته شد، دنیای رفیع و ناشناخته اش آغشته به بوی اتر بیمارستان، غدر و بی وفایی خودم من را آزاد ساخت. گفتم: خوب ممنونم. بابت جعبه ممنونم. خداحافظ.

آیا مایرا گفت خداحافظ؟ احتمالا نه. در رختخواب ریخت و پاش اش نشسته بود، گردن قهوه یی ظریف اش، از لباس بیمارستان که برایش بسیار عظیم بود، بیرون آمده، صورت قهوه یی تراشیده اش مصون از ریاکاری بود، شاید هدیه اش تا حالا فراموش شده باشد، حاضر و آماده جدا شدن برای استفاده های داستانی، هم چنان که او در ایوان عقبی مدرسه بود.

sharj10.ir: شارژ 10 | مجله گردشگری و مسافرتی

liso.ir: لیسو | وبلاگ دانشجویان رشته معماری

mnab.ir: مجله مدیریت ناب، مدرنترین روش ها و تکنیک ها در علم مدیریت جدید